اگه قلب همه از سنگ بود دیگه نه دردی بود و اندوهی ونه خاطره ای

باشد که راه هایی را که باهم پیموده ایم از یاد ببرم .

راه ها  کوه ها و دشت های رویاهام را از یاد می برم

رویاهایی که مال من بودند و اکنون تو انها را از من ربودی رویاهایی

که دیگر نمی شناسمشان .

دست های یخ زده ...پاهای خواب رفته ......و مدام باید از کار دست بکشم

بعد رفتن تو این روزگار من این است .

گفت ((سعی کن زندگی کنی –خاطره برای پیرمردها و پیرزن هاست))

چگونه خاطراتمان را فراموش کنم ؟

شاید عشق پیش از هنگام پیرمان می کند و هنگامی جوانی را به ما باز

می گرداند که دیگر دوران جوانی گذشته .

امه چگونه آن لحظه ها را به یاد نیاورم ؟

برای همین است که مینویسم تا اندوه را به دلتنگی و تنهایی را به خاطره تبدیل کنم .

تو راست می گفتی آب ها می توانند آنچه را که آتش نوشته خاموش کنند

خاطرات من برای تو مانند آتش بود وتوبرای آنها آب .

همه برای تغییرکردن مجاز هستند

ولی تو چرا اینگونه تغییر کردی ؟!